O VOO DA ESTRELAMAR
Non oles o cheiro de algas podres baixo dos pés
este cheirento lamazal que sangra vermella
carraxe e sombría
no viño o ferruxe berra na area aguda
miasmas de ruína e desecación
neste día de inverno cun frío demasiado frío
para sentilo.
un día e un lugar perfectos para rematar.
Érgote. Cóllote na man.
¿Aínda se te pode rescatar desta inutilidade
resesa?
¿Debo levarte a casa e poñerte nun trinque?
¿Un souvenir ríxido pero resplandecente?
Burbullas numerosas corren a través da túa pel
espiñenta
escumando, escintilando nunha danza efervescente
as burbullas estalan nunha sinfonía de luz
preludio da escura fervenza da morte.
Da túa codia de espiña recollo
anacos de algas aínda frescas, verde mar e
vermello de sangue
enguedellado con anacos de rede de pesca,
testamento silencioso cara a unha apurada
escapatoria.
¿Mais sinto un estremecemento cativo, un
calafrío nos teus peíños?
¿A túa protesta silandeira contra da precaución
que murcha?
Chímpote.
Das voltas nun eixo invisible no teu voo de
volta ao mar.
Cos brazos estendidos dou voltas imitando
ata que rolo mareada,
entón érgome e corro
alén da fetidez decadente
apertando o vertixe.
Son o mar. Son o vento. Son vida.